"Uiteindelijk stelde het niks voor"

Je kent het vast wel: je bent ergens úren of zelfs dágen je hoofd over aan het breken. Je weet dat de oplossing heel eenvoudig is, maar het lukt niet om tot de oplossing te komen.

Je schakelt hulp in van mensen om je heen. Je komt steeds dichterbij. En toch… Het is’m steeds nét niet.

De uitdaging neemt steeds meer van je gedachtencapaciteit in beslag.

Je denkt eraan tijdens het douchen. Tijdens het koken. Tijdens het wandelen. Je gaat ermee naar bed. Je staat ermee op.

En dan opeens…

Is het er.

Het antwoord dat je zocht. De oplossing voor jouw probleem.

De ontlading is groot, dus spreek je de magische woorden… “uiteindelijk stelde het niks voor”.

Met als gevolg: Je hebt een deuk in je zelfvertrouwen, je schaamt je voor je “te lange” proces en je praat je eigen inzet naar beneden.

Dit zag ik vorige week nog gebeuren bij een vriendin van mij.

Ze brak haar hoofd over hoe ze haar podcast intro kon verbeteren. Het was een proces van meerdere dagen: Schrijven, schrappen, herschrijven, feedback vragen, feedback verwerken en finetunen.

Uiteindelijk werd ze ‘s morgens wakker en had ze “opeens” de oplossing.

Uiteraard is dit grotendeels ontlading. Maar in diezelfde beweging duwen we ons proces weg. Want sta er eens bij stil: Waarom zou je écht trots zijn op iets wat “niks” voorstelt?

Met deze mail wil ik je op scherp zetten. De volgende keer dat je jezelf of een ander hoort zeggen “het stelde niks voor”, stap dan van de automatische piloot af.

Bijvoorbeeld zoals ik bij die vriendin deed