"Maar je doet het zo goed!?" reageert jouw omgeving vol ongeloof, als jij over jouw onzekerheden deelt. (Het is een variant op "zo moet je niet denken!" - de post van donderdag)
Natúúrlijk doe je het goed. Je hebt een enorm verantwoordelijkheidsgevoel. De angst voor negatieve consequenties (zakken voor je studie, je baan kwijtraken of je huis uitgezet worden) drijft jouw acties. Dus je moet wel, je hebt geen keuze.
Oké, misschien laat je hier en daar een steekje vallen. Of meerdere. Maar met hard werken, schouders eronder en een beetje doorbijten is het inderdaad steeds goed gekomen. Dus als ze "maar je doet het zo goed" tegen je zeggen, dan hebben ze wel gelijk... Maar het kost je zoveel. En je weet niet hoe lang je dat nog volhoudt.
Hun uitspraak komt vanuit liefde, maar het maakt jouw onzekerheid alleen maar erger. Want dat onvoorwaardelijke vertrouwen wat ze uitspreken, voelt als een verwachting. Het voelt als een hele grote verantwoordelijkheid als iedereen om je heen meer vertrouwen in jou heeft dan jij in jezelf. Het vormt een voedingsbodem voor angst dat je hun verwachtingen niet kunt waarmaken. Het kan je verlammen. Of stress opwekken waardoor je juist nóg harder, langer, vaker, meer gaat werken.
Dus de volgende keer dat iemand tegen je zegt "maar je doet het zo goed!?" En jouw eerste reactie is een "yeah, right..." Weet dan:
Het ligt niet aan jou. Je bent niet kapot. Er is niks mis met je.
Je zit alleen iets anders in elkaar dan de meeste mensen om je heen. Dat is wat imposterism met je kan doen.
Deze post is afgeleid van een post die eerder op instagram stond. Klik hier om naar de post te gaan.