“Dan ga ik grenzen stellen. Veel erger dan zou hoeven. En dan schiet ik door in niks voorstellen, omdat ik niet wil dat ik dingen opper die ik niet kan nakomen.”
Klinkt op het eerste gezicht goed. Iemand ervaart druk, stelt grenzen en doet geen voorstellen die ze niet kan nakomen. Maar als ze écht grenzen zou stellen, zou er geen druk zijn… Aan mij als coach om wat dieper te graven.
“Wat doe je nog meer?” Vroeg ik met een kleine omweg.
“Ik pak [een kleine, concrete taak*] op. Dat is wel iets héél anders dan van tevoren afgesproken.”
“Wat ik interessant vind is dat je zegt dat je grenzen stelt, maar je pakt óók een andere taak op dan van tevoren afgesproken. Dan is dat niet écht grenzen stellen, toch?”
Mijn klant begon te lachen.
Dit is een voorbeeld van de kleine tegenstrijdigheden die ik opmerk in coachsessies. Het brein verzint verhalen om ons te beschermen, maar die verhalen zorgen er vaak voor dat we onszelf klem zetten. Uit zo’n verhaal stappen zou betekenen dat we al die tijd 'ongelijk' hadden - en daar houdt ons brein niet van 🙃
Als volgende stap help ik mijn klant met helder krijgen wat ze EIGENLIJK wil. Om haar vervolgens te helpen met dat helder communiceren. Uiteraard met ruimte om door 'negatieve' gevoelens heen te werken.
Dan gaat ze écht grenzen stellen, komt er ruimte om zowel zichzelf als de ander écht te helpen en zal ze een stuk minder druk ervaren.
*de kleine, concrete taak laat ik abstract, ivm privacy van de klant. Deze casus is gedeeld met toestemming.
Deze post verscheen eerder op het Instagram account van The Master Jar. Klik hier om naar de post te gaan.
Comentarios