De imposter overtuigingen zijn er steeds minder vaak, maar ze zijn er nog steeds.
Zo ook toen ik laatst gevraagd werd of ik voor @studiostoofpot sessies wilde faciliteren (vanuit mijn andere bedrijf). Onderwerp: diversiteit & inclusie door een intergenerationele blik.
Ik zei ja. Vol trots, maar niet zonder onzekerheid.
Zelfs bij de vráág of ik de opdracht wilde doen, sloeg mijn lichaam al op hol. Zwetende handpalmen, lichte vernauwing van mijn luchtpijp, oppervlakkige ademhaling, neiging om mezelf letterlijk klein te maken.
En mijn hoofd ging met me aan de haal: Ik ben hier niet de juiste persoon voor / ik verdien deze plek helemaal niet / als ze eens zouden weten hoe weinig ik over dit onderwerp weet / ik doe ook maar wat / ik ben hier feitelijk gezien niet goed genoeg in / ik heb geen tijd om me genoeg in te lezen om de exportstatus te pakken etc.
Die gedachten geef ik het label "imposterism FM". Ik probeer het niet te pauzeren, op stil te zetten of een andere ('je bent wél goed genoeg') zender op te zetten. Ik haal rustig adem, vertel mezelf dat ik veilig ben en zoek naar wat ik óók geloof.
Imposterism FM is er nog steeds, maar het verlamt me steeds minder en verdwijnt steeds meer naar de achtergrond.
Net als dit onderwerp trouwens, want dit was de laatste post uit de Master Jar imposterism serie. Niet dat ik het er nooit meer over zal hebben, maar het is nu weer tijd voor andere onderwerpen en thema's om op de voorgrond te treden.
Deze post verscheen eerder op het Instagram account van The Master Jar. Klik hier om naar de post te gaan.
Comments